روحانیت! دروغگو

اعمال این روزهای روحانیت حکومتی به وضوح نشان دهنده عدم قرابت سیاست با دیانت است. وقتی که افراد بخاطر ماندن در قدرت و یا رسیدن به ان، به راحتی اقدام به دروغگویی و حق کشی و تهمت زدن به یکدیگر میکنند،

با تمام زننده بودن این قبیل رفتارها، به علت تصور عمومی مردم ازدروغگویی سیاستمداران در تمام دنیا ، این اعمال کمتر استعداد سرایت به عامه مردم را دارد. ولی در ایران این روزها با کمی دقت به وفور روحانیون سیاسی دیده میشوند که برای طرفداری و یا برضد کاندیدایی به راحتی دروغ میگویند، تهمت میزنند، و بعضآ بر خلاف قانون و عرف و صلاح مردم فتوای دروغگویی تقلب و حتی ضرب و جرح و کشتار بیگناهان میدهند. غم انگیز انکه عده ای هم با تمام قوا مشغول هزینه کردن از خدا و امام زمان، کاری میکنند که اشتباهات، تقلبهاو تمامی ضعفهای انسان قدرت طلب به حساب مقدسات نوشته میشود، و اینجاست که این سیاسی کاری کثیف از بالاترین نقطه هرم قدرت به پائین ترین طبقات ان یعنی مردم کوچه و بازار سرایت خواهد کرد. و کم کم هیچ پدر و مادری به کودکشان یاد نخواهند داد که دروغگو دشمن خداست چونکه دیگر باور به این حرفها از جامعه رخت برخواهد بست. با نگاهی حتی سطحی به روند ازدیاد امار جرم و جنایت بخصوص قتل و تجاوز به عنف، ویا خروج گروهی مردم از دین و روی اوری به اعمالی نظیر شیطان پرستی ، نشان دهنده اثار مخرب دروغگویی روحانیت سیاسی و سکوت ان قسمت از روحانیان که ظاهرآ با این نوع از دخالت مذهب با سیاست هستند، میباشد